Utfordra av Seoul Statement

Den teologiske erklæringa skapte engasjement så snart den blei offentleg. Det skjedde midt under den fjerde Lausanne-kongressen for verdsmisjon i Sør-Korea.

Alle fire Lausanne-kongressane har levert viktige dokument som samlar og profilerer evangelisk misjon. Lausannepakta frå 1974 er den mest kjente. I år kom Seoul Statement.

Årets uttale balanserer mellom kontinuitet og aktualitet. Det blir sagt tydeleg at den fullt ut sluttar seg til og bygger på dei tre som er komne tidlegare.

Derfor presiserer den at mange tema ikkje vil bli adressert. Vekta ligg på nokre få som synes særleg aktuelle i vår tid.

Diskusjonen handlar om denne balansen. Lausannerørsla, som er svært viktig for norsk misjon, har hatt skarpt fokus på å fullføre misjonsoppdraget til folkeslaga og til det jødiske folket.

Frelsa finns utelukkande i Jesus Messias. Derfor er forkynninga av evangeliet avgjerande i all misjon.

Samtidig har denne evangeliske samlinga, som starta med Billy Graham sitt initiativ og John Stott si evne til å «skrive» oss saman, frå starten løfta fram det sosiale ansvaret i kristen misjon. Diskusjonane handlar om kor sosialt radikal evangelisk misjon skal vere.

Det unike ved Lausanne-rørsla har vore integreringa av desse perspektiva der det eine ikkje skal svekke det andre. Dei kan stå i spenning, men begge skal haldast fram som delar av misjonens dynamiske heilskap. Ulike grupper har gjerne vaka over kvar sine område.

Reaksjonane på årets dokument kjem frå begge sider. Nokon saknar tydelegare understreking av det evangeliserande og dei unådde folkegruppene. Andre er skuffa over at den sosiale profilen er for svak, særleg ved å gi spørsmål om klimakrise og global urett for svak profetisk tiltale.

Min analyse er at begge kan ha noko rett, samtidig. Når vi samlast fire gongar på 50 år, bør vi truleg sette nye ord på dei same viktige sakene kvar gong.

Både spissinga og heilskapsperspektivet må kome tydeleg fram. Det er med å halde oss saman. Så får vi sjå om uttalen som kom ut under samlinga, er endeleg, eller ennå er eit levande dokument.

Når dette er sagt, må vi også sjå litt på kva Seoul Statement meiner er viktig for den klassisk evangeliske rørsla. Dette er ikkje ein tannlaus eller uprofilert uttale. Alt startar med ei tydeleggjering av kva evangeliet er og kor viktig dette er for misjonsoppdraget.

Før dokumentet avsluttar med dei teknologiske mulighetene og utfordringane som pregar den verda vi lever i, har det vore innom bibelsyn, kyrkjesyn, menneskesyn, disippelskap og ei verd i djupe konfliktar. La meg stoppe kort ved nokre observasjonar.

Uttalen er overraskande omfattande i presentasjonen av eit klassisk evangelisk bibelsyn. Teologien er balansert med vekt både på Bibelens autoritet som Guds ord og på kor viktig det er at vi les Bibelen kristologisk saman med heile den kristne kyrkja, i respekt for den historiske tradisjonen, og saman med kristne i andre kulturar som kan utfordre vår snevre forståing.

Lausannerørsla rommar og engasjerer i større grad enn før mange med karismatisk bakgrunn. Misjon i Andens kraft stod også sentralt under samlinga i Korea. Samtidig overraska Seoul Statement meg med vekta på både dåp og nattverd som kyrkjelege grunnelement.

Det sakramentale har ofte vore unngått tidlegare, noko som etter mi meining er den store veikskapen i Lausannepakta. Korleis kan vi snakke om misjon utan dåp eller kyrkje utan måltidsfellesskapet? I Seoul Statement står sakrament og karismatikk naturleg saman.

Det siste eg vil trekke fram, er måten uttalen legg til rette forståinga av vår menneskelege identitet på. Under dette kjem ei rekke punkt om seksualiteten, som altså blir drøfta i lys av kven vi er som menneske, i forhold til kvarandre og Gud, i forhold til skaping, synd og forløysing.

Dette er solide saker og korresponderer godt med plenumsinnlegget under kongressen frå britiske Vaughan Roberts, som sjølv har tiltrekking mot same kjønn.

Seoul Statement drøftar dette med ei solid og trygg forankring i Skrifta, sjølv om dei viktige punkta som anerkjenner kristne homofile sine utfordringar, kunne stått lengre framme i teksten.

Då er vi ved ein slutta sirkel. I spørsmåla om kjønn og samliv blir det demonstrert for oss at vi som kristne er kalla til å lyde Gud og hans ord meir enn kjenslene våre. I misjon er vi kalla til heilagt liv og etterfølging. Evangeliet har aldri gått fram under tilpassing.

Som Patrick Fung frå Hong Kong understreka då han hadde bibelundervisning om motstand mot trua: «Forfølging vil aldri drepe kyrkja; det vil derimot kompromiss om evangeliet.»