Vekkinga som merka meg for livet

Då eg var tidleg i tenåra var det ei stor vekking i Høyland kyrkje, som eg sokna til. Det var generalsekretær i NMS, Johannes Skauge, som Gud brukte til å utløysa denne vekkinga som starta om hausten 1956 og varte heilt til neste sommar. Over sju hundre menneske kom til tru og liv i Gud i denne vekkinga. Det var om lag ti prosent av innbyggjarane i Høyland kommune, og viser kor stort omfang denne åndelege oppvakninga hadde.

Det som skjedde i denne vekkinga merka meg for livet. Vi trong minst ein halvtime å gå for å nå fram til Høylandskyrkja, men eg trur eg gjekk mest kvar einaste kveld. Vi unge sat ofte på galleriet, for då kunne vi følgja med på kven som gjekk fram til altaret for å bli frelst.

Eg gløymer aldri da elektrikaren i bygda, som var periodedrankar/alkoholikar, gjekk fram for å gje seg over til Gud. Då gjekk det eit forunderleg sus gjennom forsamlinga. Eller når kolonialhandlaren, som var austlending og aldri hadde sett sin fot i bedehuset, lutande gjekk fram og bøygde seg ved altaret. Det var eit verkeleg under.

På den tida kjende eg at Gud kalla på meg. Eg forstod at eg ikkje kunne leva på far og mor si tru, men måtte ta eit standpunkt sjølv og ta imot Jesus Kristus som min frelsar. På eit av møta i Høylandskyrkja vart kallet så sterkt at eg bestemde meg for å gå fram og gje meg over til Gud.

Eg gjekk frå den gode utsiktsplassen min på galleriet, men då eg kom fram til vindeltrappa ned til sjølve kyrkjesalen, mista eg motet og gjekk tilbake til utsiktsplassen min.

Eit generasjonsskifte er på gang

Trappa var full av folk og eg måtte brøyta meg veg for å koma fram, og det hadde eg ikkje mot til. Dette vart eit sviande nederlag som skapte mykje fordømming i mitt indre. Eg våga ikkje å tru at det var håp for meg som hadde vore så feig at eg snudde og ikkje gjekk fram.

Eg levde under denne fordømminga i lang tid. Eg ønskte å vera ein kristen, men avskreiv meg sjølv fordi eg var så feig. Heldigvis miskunna Gud seg over meg og eg fekk eit åndeleg gjennombrot på ein påskeleir. Der var det også skikkeleg vekking.

Opp gjennom åra har eg både sett og opplevd vekking av ulikt slag. Det har alltid vore nok av dei som har kritisert og motarbeida dei nye vekkingane. Dei har ofte sete fast i førestillingar om vekking i gamle dagar. Slik er det også i vår tid. Mange har spådd at vekking i si tid er over, men dei tek stadig feil. Gud overraskar oss gong på gong med fornying og åndeleg oppvakning. Han har jo lova at det skal koma tider med lindring, forfrisking og fornying heilt fram til Jesus kjem tilbake.

Det er ein veksande lengt etter vekking i kristenfolket. Rykte, om det Gud gjer på bedehuset på Vigeland og i Jesusfellesskapet i Bergen, skaper håp og bønneiver. Inderlege bønner stig opp frå kristne som audmjukar seg på plass etter plass, både i inn- og utland. Kanskje denne bønna, som er skriven av kona mi, Solveig Thu, og er teken frå «Den store familiebønneboka» kan vera til hjelp i denne tida:

De vil hjelpe familier til å be sammen

Eg lengtar etter å sjå Guds rike veksa. Eg ber om at hans vilje må skje. Lat syndarar koma til Jesus og fangar bli fri!

Eg lengtar etter å sjå Guds kyrkje gjenreist. Eg ber om at Guds folk skal bli eitt. Lat dei sjuke bli friske og dei veike gå!

Eg lengtar etter å sjå ufreden forsvinna. Eg ber om at kristne sysken må stå tett saman. Lat miskunn, nåde og kjærleiken råda!

Eg lengtar etter å sjå at Herrens namn får ære. Eg ber om at hans plan blir fullført. Lat din herlegdom fylla jorda frå hav til hav!

Bønna til profeten Habakkuk er også framleis aktuell å be:

«Herre, eg høyrde gjetord om deg, eg såg, Herre, det du har gjort. Ta det opp att i vår tid, gjer det kjent i vår tid!» (Hab 3,2)

Herre, miskunna deg over oss! Lat det bli framgang for ditt rike i landet vårt!