Christen Øygard til minne

Christen Øygard har gått bort i ein alder av 91 år. Han blei gravlagt frå Time kyrkje 18. august, og vil bli hugsa som ein særmerkt urmaker, omsorgsfull familiefar og ein trufast medarbeider i kristenflokken på Bryne.

Christen vaks opp i Hellandsbygd i Sauda. Far Bertil kom frå Jølster og mor Thea var frå Sauda. Dei fekk fire gutar som alle tok seg vel fram. Christen var evnerik med stort pågangsmot, men hadde vanskar med å lesa - og var dessutan venstrehendt. Alt som gutunge hadde han sansen for urverk, og skrudde frå einannan ei vekkjarklokke, men skrudde den saman igjen heilt feilfritt. «Far lærte gjennom fingrane», sa sonen Bjarte under minnemøtet.

Det var ein trygg og god kristen atmosfære i heimen i Sauda. Og etter eit mogningsår på Framnes Ungdomsskule, byrja han som urmakerlærling i Haugesund. Der fekk han utfordringar som høvde for hans talent. Dessutan blei han dregen med i Søndagsskulen, for han lika seg i møte med barn og var flink å fortelja. Men det store var at han traff ei vakker jærjente der, sjukepleiaren Bertine Aarsland. Det blei hans store kjærleik, og dei gifta seg i 1954. Dei fekk fire barn saman, Tove, Turid, Bjarte og Berit. Dei fekk veksa opp i ein trygg heim, med liv og engasjement.

Då dei flytta til Bryne i 1956, tok eit nytt kapittel i livet til. Christen starta urmakerforretning i Storgata. Han var kundevennleg med stor arbeidskapasitet. Han utvida med butikk på Nærbø, og etablerte også «Jærens Musikk» saman med ein kjenning. Han heldt seg stadig oppdatert på den nye utviklinga innan elektronikk. Christen såg dei behova som fans, og søkte å finna løysingar – og skapa nye arbeidsplassar. I 1962 fekk dei bygt eige hus i Heiakråvegen.

Bertine tok nok det største ansvaret for dei daglege gjeremål i heimen, men godt støtta av Christen. Begge tok dei aktivt del i det kristne foreiningslivet på bedehuset Saron. Dei hadde eit varmt hjarte for misjonen via NLM, og stor gjevarglede. Ved ein årmålsdag for nokre år sidan fortalde han at livet hans var grunnfesta i Romarbrevet, især i kapittel 8. Han var i mange år lydtekniker i Jæren Misjonsradio. I Brødrekoret song han tenor-stemme, men det var Søndagsskulen og «Max-klubben» som var hjartebarna hans. I Søndagsskulen var han engasjert i omlag 50 år, og fekk kongens fortenestmedaje for trufast innsats.

Christen kunne også gå nye vegar. Han skaffa seg mellom anna eit moderne lydanlegg, og tilbaud gratis lyd-service til større misjonssamlingar. Mange av oss kan hugsa at han stilte opp med kvalitets-utstyr, især på Ungdommens Landsmøte på 1970- og 80-talet. Alle måtte høyra bodskapen klart!

Bertine og Christen fekk 12 barnebarn, og etter kvart oldebarn. Dei møtte alle med nysgjerrig interesse, gjestfrihet og omsorg. Dei hadde plass for alle i hjarta sitt – og var stolt over dei. Det var stor stas når Christen kunne samla sine på hytta i Slettedalen, og fortelja minner frå barndom og oppvekst under krigen.

Det var eit stort sakn for han då Bertine gjekk bort for ni år sidan. Men han fann likevel ein god rytme for livet og var framifrå sosial, med god støtte frå barna. I over ti år kom han kvar veke med ein bunke Dagen til oss, dei første åra med bil, så på sykkel, og dei siste åra til fots – i allslags vær.

Dei siste månadane var krevjande for han helsemessig, men han skein opp når me bladde gjennom minnealbumet og bad Fadervår saman. Eg og mange vil hugsa han som ein god venn, energisk, påliteleg og trufast, smålåten og hjelpsam. Han sette gode spor gjennom eit langt liv!

Fred over Christen Øygard sitt minne!