– Gud, legen og kroppen har gitt meg arbeidsforbod

To bratte trapper fører opp til Sina Saltbones (45) si leilegheit i Vågsbygd i Kristiansand. Altfor bratte trapper for ein person med diagnosen ME, som Saltbones har hatt sidan 2013. Men leilegheita kom før sjukdomen, og lite kan gjerast med det no.

Sjukehus og traumebehandling

Mange kjenner Saltbones som grunnleggar og leiar av Brave Heart. I sju år har ho saman med Stephen Kaumba hjelpt flyktningar i Irak, Zambia og Uganda som har skade på kropp og sjel. For tre år sidan vart ho kåra til «Årets modigste kvinne 2015» av kvinnebladet Tara.

Sjølv har Saltbones besøkt kvar av basane til flyktningarbeidet minst to gonger per år. Men på ei reise i august i fjor fekk ho ryggbetennelse, prolaps og blei veldig sjuk. No held ho seg stort sett heime i leilegheita, eit husvære kor både massasjestol for vonde ledd og musklar og el-piano for tonar til både glede og trøyst har sin plass.

– Ryggen har blitt noko betre, men betennelsen førte til at eg blei mykje verre i ME-sjukdomen, fortel Saltbones som må ta deler av samtalen liggande.

– Eg har ikkje hatt lyst å snakka så mykje om sjukdomen, og få har visst kor vanskeleg det har vore. På reise har eg alltid hatt med meg teppe, slik at eg kan legga meg ned kor som helst. Folk har hjelpt meg å bera veskene, og eg har ofte måtta legga meg ned både ein og to gongar mellom gatane på flyplassane, og har måtte ta sats og gå i etappar for å komme opp flytrappa.

Livet til Saltbones har bestått av det å leia Brave Heart og å vera mamma for dei to borna hennar. Festar og sosialt liv har det vore lite av, og ho fortel at borna er vande med at måltida tidvis blir servert på eingongstallerkenar fordi ho er for svak til å orka å vaska opp.

Å vera travel leiar av ein veksande organisasjon let seg ikkje foreine med alvorleg ME. Difor har no eit leiarteam teke over Brave Heart.

– Å ha leiarbytte på dette tidspunktet passar eigentleg godt, seier den tidlegare leiaren.

– Brave Heart er no godt etablert og går over i neste fase.

Kvilepause

– Folk spør meg om korleis det kjennes å vera «tatt til sides». Men eg opplever det ikkje sånn. Når vi går med Jesus, veit vi at alt verkar saman til det gode, også dei vanskelege dagane. Og eg prøver å heller tenke at Gud har gitt meg ein kvilepause og at eg kan vere takknemleg. I denne pausen ber Han meg i armane sine medan Han spring vidare. Så når eg eingong blir betre og kan preika og misjonera igjen, vil eg ikkje ha «mista tid», eg vil vera på ein heilt annan stad i livet enn då eg måtte stoppa opp. Så eg er ikkje mismodig. Eg veit Gud har kontrollen no også.

Saltbones har ofra meir i arbeidet ho brenn for enn nordmenn flest. For å få Brave Heart i gang, tømte ho kontoane sine og tok opp eit privat lån på 100 000 kroner.

– Både eg og borna mine har nok måtta ofra økonomiske gode for dette arbeidet. Det har også andre tilsette og voluntørar. Viljen til å ofre er noko som kjenneteiknar Brave Heart, seier ho og viser til organisasjonen sine tilsette i Zambia som bur i telt eller jordhytter.

– Likevel stryk dei skjorta si over gruer med kol, og går på jobb kvar dag for å gi styrke og håp frå Gud til andre i leiren. Der kan du verkeleg snakka om offer, seier Saltbones som er glad for åra i Brave Heart.

– Å få reisa saman med Gud og gi ekstrem godheit til menneske som har det så vondt, er eit heilt fantastisk liv.

Sterke minne

Og nettopp «ekstrem godheit» til dei som har det vondast, er Brave Heart si oppgåve. Gjennom fagleg dyktigheit, omsorg frå menneske og omsorg frå Gud har dei hjelpt mange som ikkje har hatt noko å leva for.

– Eg hugsar ei av jentene me møtte på traumesenteret i Irak, fortel Saltbones.

– Då eg møtte henne var ho heilt apatisk. Då eg kom heim, fekk eg tilsendt eit bilete som var tatt av henne tre veker etter vårt besøk på dagsenteret. Me kunne sjå at livsgnisten var tilbake i ansiktet hennar. Det var kome lys i augo.

– Det må bli guten som blei oppkalla etter meg, seier ho og forklarer:

– Eg hadde nyleg hatt undervisning med flyktningar utdanna som sjukepleiarar som ikkje hadde jobb i leiren. Kurset handla om førstehjelp på vaksne og på nyfødde babyar og om korleis me skal vera Gud sine hender og føter i møte med menneske som lir.

Seks av sjukepleiarane danna eit frivillig helseteam i Brave Heart, og ein av desse var på veg heim då han gjekk forbi ein offentleg klinikk og høyrde sår gråt. Han gjekk inn og fann sjukepleiaren som prøvde å trøysta eit foreldrepar som akkurat hadde fått ein dødfødt son. Vår mann spurte om han kunne få lov til å prøva å gjenoppliva barnet, sidan han nyleg hadde lært om det. Han pakka guten ut av teppa og starta gjenoppliving. Først skjedde det ingenting, men han bad til Gud og fortsette. Etter eit minutt begynte barnet å hosta svakt.

Den vesle guten fekk livet tilbake. Foreldra var så takksame for hjelpa at dei kalla sonen sin Sina. Ein takk til ho som hadde lært bort det som trongst for å redda han. Sina-guten er no fem år og bur med foreldra sine som flyktning i Finland.

– Historia om vesle Sina er eit veldig godt eksempel på resultat av verdiane me jobbar etter i Brave Heart; fagleg dyktigheit, omsorg frå gode menneske som bryr seg og Guds kraft som vi opplever mykje av gjennom bøn.

Facebook-annonser

Sjølv om Saltbones er forhindra frå å reise til flyktningleirane no, er ho ikkje fråverande. Når ho har krefter til det, lagar ho videoblogg der ho snakkar om livet og om Guds kjærleik. Desse filmane legg ho ut som facebookannonser. Dette er fordi mange, spesielt i muslimske land aldri høyrd ein kristen forklare om den kristne trua. Annonsen frå april har hatt meir enn tohundretusen visningar. Den er sett av folk i Saudi Arabia, Somalia, Afghanistan, Irak, Algerie, Turkmenistan og mange andre land. Ho får mange tilbakemeldingar på annonsane.

Trur på betre tider

Saltbones har tru på framtida, både for Brave Heart og seg sjølv. Ein del nordmenn har besøkt misjonsstasjonen i flyktningeleiren i Zambia og kome heim og fortalt om eit livsforvandlande opphald. Ho trur det vil vera fleire som reiser ned og tar inntrykk og inspirasjon med seg tilbake til Noreg.

– Me har planar om ein misjonsskule i denne flyktningleiren der studentane får studera praktisk misjon i to månadar, saman med flyktningar. Det blir ein sommarskule. Undervisning direkte på misjonsmarka.

– Og di eiga framtid?

– Det kjem betre tider. Eg veit at Gud har ein plan for meg, det har han kviskra meg i øyra. Men kva det er, vil Han ikkje seia. For hadde eg visst kva det var, hadde eg nok begynt å bruka krefter på det allereie, og det tillèt ikkje helsa no. Han veit korleis Han har bygd meg, smiler ho.

Saltbones har sjølv bedt om helbreding for folk, og nokre har ho sett bli friske. Sjølv har ho ikkje til no blitt helbreda.

– Det beste og viktigaste i livet er å høyre Gud si stemme, og være nær Han. Eg vil heller vere sjuk og nær Gud, enn frisk utan Han. Å være nær Gud er det vakraste som finst. Det betyr ikkje at det er lett å vera sjuk og å ha dårleg økonomi. Slett ikkje. Men det er ingenting i forhold til det å få vera nær Gud, få legge av byrder og kvile hos Han, og ha vissa om at Han held meg no - og for alltid! Han ber meg, både heime i sjukesenga, rundt omkring i verda når eg preikar, og etterpå. Så eg har det beste livet og er så takknemleg.

Hun er muslim og elsker Jesus

Den etiopiske misjonæren

Der kirkeveksten gjør myndighetene nervøse

Fikk uventet brev fra sin «sønn» i jungelen

Vekkelse i flyktningkrisens fotspor