Norske pinsevener evangeliserer blant katolikkar

– Nordmenn trur at Europa er eit kristent kontinent. Det er ein myte, seier Paris-misjonær Arvid Aasen.

Han og Polen-misjonær Ronald Gabrielsen er sendt ut av pinsekarismatiske misjonsorganisasjonar, høvesvis Nations Calling og Jesus2Europe.

Dagen møter dei i Sandnes, på slutten av ein to vekers lang turné i Noreg.

Går det som dei vil resulterer Noregs-turnéen i nye Europa-misjonærar, fleire givarar og fleire forbedarar.

Ofra «alt» for kallet

Dagen har tidlegare fortald kva som skjedde då rølpeband-keyboardisten, Ronald Gabrielsen, via livet til misjon.

Spilte i rølpebandet Luxus Leverpostei. I dag er han misjonær

Misjonskallet kom med store omveltingar også for trebarnsfaren Arvid Aasen i Sandnes.

Mange rynka på nasen.

– «Europa treng ikkje misjonærar, og du er er ikkje rett mann», fekk eg høyre i pinserørsla, fortel Arvid.

Det var sårt, men ikkje sårt nok til å gi opp.

Trebarnsfaren sa opp jobben, selde huset og hytta og sette nasen mot den franske hovudstaden. Med på flyttelasset hadde han kone og tre barn i alderen to til ni år.

Eventyret kunne dermed begynne.

Hadde ikkje bruk for evangeliet

Då familien Aasen kom til Paris i 2014, var levekåra gode samanlikna med mange andre byar i verda.

Parisarar flest hadde god tilgang på kulturtilbod og offentlege tenester, og ein relativt høg levestandard, ifølgje OECD sin indeks for levekår.

Dei såg ikkje behov for evangeliet.

– Ingen var interesserte i å snakke. Dei pleidde å kaste traktatane etter meg, minnast Aasen.

Såg på han som sekterisk

Mange av skeptikarane Aasen møtte gatelangs i Paris var katolikkar, andre ateistar.

– Felles for mange var at dei såg på pinsevener og andre ikkje-katolske kyrkjesamfunn som sekter, fortel han.

I Frankrike kan ikkje-katolske kyrkjesamfunn bli klassifisert som «framand kult».

Viss ein kyrkjelyd til dømes forskjellsbehandlar på grunn av kjønn eller seksuell orientering ved tilsetjing, kan dei hamne i den lite flatterande kategorien.

Dette kjem fram i ein rettleiar utarbeidd av den franske regjeringa til religiøse organisasjonar.

Det hende likevel at folk stoppa for å snakke med Aasen. Då gjekk diskusjonen ofte på bibelsyn.

– Ifølgje mange katolikkar eg snakka med, er ikkje Bibelen Guds ord. Derimot var den skrive av menneske og derfor feilbarleg. For dei står katekisma over Bibelen. Dei er ikkje kristne, seier Aasen.

Parisarane likte ikkje det dei høyrde.

Avvisningane var mange og dagane som gateevangelist tunge.

Men skepsis har ikkje stoppa Aasen før, og det stoppa han ikkje i Paris heller. Midt i motgangen opplevde han ei stadfesting på kallet. Dette gav ny giv på veg inn i ei tid prega av kriser og uro.

– Krisene blei vendepunkt

I 2015 blei Paris råka av heile sju ulike terroråtak. På toppen av det heile snudde den internasjonale migrasjonskrisa opp ned på fleire franske byar.

Tre år seinare dukka demonstrantane med dei gule vestane opp. Aukande økonomisk ulikskap, arbeidsløyse og høge drivstoffprisar førte til sosial uro i lang tid. Så kom 2020 og covid-19.

Pandemien førte til at mange mista jobben eller måtte permitterast. Små bedrifter og restaurantar gjekk konkurs, og turistindustrien i Paris gjekk i dvale.

Sjukehusa var overbelasta av sjuke og døyande.

Heile 68 prosent av dei spurte tvilte på om levekåra nokon gong ville bli betre i Frankrike, ifølgje ei meiningsmåling frå 2020, gjennomført av YouGov for Le Huff Post.

Sakte, men sikkert merka gateevangelisten frå Sandnes at franskmennene ville lytte.

Søkjer etter sanning og håp

– Veldig mange eg har møtt seier at viss dei skal begynne å tru eller endre tru må dei vite at trua dei endrar til er sann. Dei seier sjølv at dei er sikre på det finst berre i sanning, ikkje mange, slik dei er lært opp til, fortel Aasen.

Han legg til at unge er meir opne enn eldre.

«Folk er redde. Dei leitar etter noko som kan gi håp og meining i livet», forklarte ein 18 år gammal ateist eg trefte på gata, seier gateevangelisten.

Arvid Aasen har sjølv kjent endringane i det franske samfunnet på kroppen. Etter Covid kom krigen i Ukraina. Energi- og matprisane skaut i vêret. I januar braut det ut massedemonstrasjonar mot president Macron sin pensjonsreform.

28. mars i år deltok 740.000 personar i protestane. Svartkledde grupper sette fyr på søppelspann og kasta gjenstandar mot politiet i Paris.

– Franskmenn treng håpet frå evangeliet nå, anten dei er katolikkar eller ateistar, seier Aasen.

Vil ikkje gå i kyrkja

I dag arrangerer han fleire bibelstudiar heime med personar han har evangelisert for på gata. Nokon har han til og med døypt heime i badekaret.

Han har også utvikla appen Won by One med i underkant av 1.700 besøkjande kvar dag. På oppfordringa frå folk han treff på gata har han og laga ei eiga nettside der han forklarer evangeliet.

– Folk vil absolutt ikkje inn i ein kyrkjelyd, men dei vil gjerne lese meir sjølv på eiga hand, fortel sandnesgauken.

Framover ønsker både Arvid Aasen og Ronald Gabrielsen å misjonere spesielt blant dei unge, til dømes med husgrupper.

– Vekkinga kjem til å skje i heimane eller på kafear, ikkje i kyrkjene, fastslår Aasen.

Ber unge om hjelp

22 av landa på kontinentet vårt har under éin prosent evangelisk kristne, minner gateevangelistane om.

– Mange europearar har knapt høgt om Jesus. Dei har aldri lese Bibelen og veit ikkje kva det Han har gjort på korset betyr for oss i dag, seier Ronald Gabrielsen på inspirasjonssamlinga på bedehuset i Sandnes.

Han meiner norsk misjon må tenkje nytt og får støtte av Arvid Aasen.

– I Noreg, eit land med 7,9 prosent evangelisk kristne, held vi fram med å sende misjonærar til Kenya, eit land med over 50 prosent evangelisk kristne.

– Det heng jo ikkje i saman, seier han.

På bedehuset i Sandnes avrundar europamisjonærane med å be dei frammøtte om å komme seg av bedehuset.

– Hausten er allereie moden, vi treng berre å gå ut, så vil Gud gi oss det vi treng, seier Ronald Gabrielsen.

Dei frammøtte svarer med takk, forbøn og lukkeønskningar. Arvid Aasen seier dei har høyrt frå fleire som vurderer eit misjonæropphald til hausten.

Han håper endå fleire unge vil melde seg i tida som kjem.

Løn kan dei ikkje tilby. Heller ikkje kost eller losji, men ei upløydd misjonsmark med plass til alle som tør ta same sjansen han sjølv gjorde for åtte år sidan.