Plantar kyrkje midt i byen

Musikken dundrar ut frå gangen på Thon hotell til gata. Ved sidan av inngangsdøra signaliserer to flagg med teksten «Velkommen hjem» at dette ikkje er eit vanleg diskotek. Unge menneske handhelsar på alle som nærmar seg døra. I gangen innanfor står det kaffi, vatn og sjokolade saman med ein roll-up med teksten «Pinsekirka sentrum». Ein lilla lyskastar viser veg vidare til møtelokalet: eit vanleg konferanserom med kvite veggar. For anledninga er det rigga til med fem stolrader, instrument til eit band og lyskastarar.

– Eg er så spent på kor mange som kjem i dag. Det kan variere mykje, seier Børre Pedersen (43) medan han ser seg rundt og smiler. Kona Lotte Pedersen (44) står ved sidan av og smiler med heile seg.

I startgropa

Etter kvart kjem til saman 30 menneske i ulik alder til lokalet, med hovudvekt på aldersgruppa 20-30 år. På dei to fremste radene står alle og syng med løfta hender og dansar når musikken byr opp til det.

Det er Hjerteslag-samling for det som skal verte Pinsekyrkja i sentrum av Ålesund. Det har eksistert ei pinsekyrkje i kommunen i 102 år. No er det planar om å plante fleire kyrkjer i området. Dette er i tråd med målsettinga i Pinserørsla om å plante 50 nye kyrkjer i Noreg innan 2020.

I indre bydel av Ålesund kommune er det mange kyrkjer, men i ytre bydel – som inkluderer Ålesund sentrum – er det lite aktivitet.

«Du, Lotte, du veit at det er vi som skal plante ei kyrkje i ytre bydel?» sa Børre etter eit møte i påska i 2014. «Ja, det veit eg!» svarte Lotte. Dei tenkte det ville gå greitt å køyre 20 minutt kvar veg frå der dei budde, men i løpet av året endra det seg.

«Du, Lotte, du veit at vi må selje huset og flytte?» sa Børre til Lotte etter at dei hadde vore på eit seminar om å plante kyrkjer. «Ja, det veit eg», svarte Lotte. Tre veker seinare fann dei eit hus på Hessa, ei øy ytterst mot havet nokre få kilometer gjennom Ålesund sentrum via ei lita bru. Tre dagar før dei flytta inn i det nye huset vart det gamle huset selt.

– Vi opplevde at Gud la alt til rette for oss, seier Lotte om flytteprosessen.

Dei tunge åra

– Vi var lært opp til å gi alt, «whatever it takes» , som dei sa på bibelskulen. Vi var også unge og hadde enno ikkje lært å finne ein god balanse mellom arbeid og kvile. Derfor var vi veldig lydige og «ga alt» utan å merke at vi tøya strikken for langt. Å bygge ei kyrkje betyr gjerne at ein må strekke seg, men kunsten er å ikkje forstrekke seg, seier Lotte.

På sofaen

No var det ikkje meir å gi. Paret flytta til Ålesund og Børre starta å studere marknadsføring på BI. Lotte hamna på sofaen med kyssesjuka, som gjekk over til noko som likna ME.

– I tre år låg eg der og hadde berre katten og Børre som selskap, fortel Lotte.

Ho legg ikkje skjul på at det var vonde år. Sidan ho er oppvaksen på Bornholm i Danmark var familien langt unna og nettverket rundt dei var lite.

– Vi stilte mange spørsmål og lurte på om Gud fantes. Det var tre år i ørkenen der trua vart strekt, men vi heldt oss fast i løftet om at Gud ikkje kom til å forlate oss der, seier Børre.

Dei takkar Marit Landrø, som er kjent som misjonær, pinsepastor, sjukehusprest, sjelesørgjar og forkynner, for hjelpa til å kome seg igjen.

– Ho er heilt fantastisk som sjelesørgjar! Ho tok vare på oss og turte å stille vanskelege spørsmål som var til enorm hjelp, seier ­Lotte.

Steg for steg

– Når ein jobbar for hardt vert ein sårbar, seier Lotte om erfaringane i dag. I dag er ho sjølve utdanna sjelesørgjar og pratar gjerne lenge­ med menneske om korleis dei ­eigentleg har det.

Hjerteslag-samlingane, som Lotte og Børre i dag har ansvar for, er forløparen til å plante ei pinsekyrkje i Ålesund sentrum. I dette arbeidet har dei med seg eit team med fleire unge personar som hjelper til.

– Dei som er med i teamet vert verkeleg lytta til når dei får spørsmål om korleis dei har det, seier Børre.

Etter åra med sjukdom nærma paret seg gradvis ei kyrkje igjen. Lotte takka til slutt ja til invitasjonen om å bli med i ei bibelgruppe fordi ei dame aldri ga seg med å invitere. Etter kvart gjekk vegen tilbake til trua gjennom sjelesorg og det å hjelpe andre i ei 50 prosent stilling i Pinsekyrkja ved Moa.

Møtte Gud i sorga

Denne pinsekyrkja ligg like ved eit av dei største kjøpesentera i Noreg om lag 15 minutt å køyre frå Ålesund sentrum. I 2007, ikkje lenge etter sjukdomsperioden, mista Lotte mor si i ei trafikkulykke. Gjennom sorga møtte Gud ho med spørsmålet og fornya kallet til å plante kyrkjer: «Vil du drøyme draumen eller ­leve draumen?»

Børre sin veg tilbake til trua og den gamle draumen om å plante kyrkjer starta med å ause ut sinne i ei bibelgruppe saman med Jorun og Vidar Godø, som er pastorparet i Pinsekyrkja ved Moa.

– Alt som var feil

– Dei første tre gongane spydde eg ut galle, eg fortalte om alt som var feil med kristne samanhengar. Eg vart lytta til, det var ingen som sa noko eller kom med noko slags forsvar. Deretter snudde det og eg begynte å gå saman med Gud igjen, fortel Børre.

Tre år seinare vart han med i ­leiinga av Pinsekyrkja ved Moa, både som tilsett og i eldsterådet. I dag er dei også fosterforeldre, og Lotte har fulltidsjobb i samanheng med at dei fungerer som «statleg familieheim». Det inneberer at ungdomar i alderen 12-17 år, med særskilte utfordringar, bur hos dei. Så langt har dei tatt seg av tre ungdomar, ein om gangen.

Som skatten i leirkar

– Vi hadde ikkje klart å stå i det vi står i no utan erfaringane frå desse vonde åra. Der og då var det veldig vondt, men i dag kan vi sjå at «Gud vender alt til det gode» og vi kan i ettertid seie at det var verdt det, seier Lotte.

Draumen er at det skal vekse fram ei levande kyrkje i sentrum av Ålesund der målgruppa er unge menneske i alderen 20-30 år.

Lotte opplevde at Gud kalla dei til det etter kvart. Ho trudde til å begynne med at dei skulle starte ei kyrkje for familiar der dei bur på Hessa. Då Gud sa at dei skulle satse på ungdommar, vart ho heilt fortvila. «Korleis skal eg, som er ei dame på over 40 år, kommunisere med ungdommar?» spurde ho Gud om.

– Hjartelag

Ho innrømmer at dette verkeleg var noko ho kjempa med og som ho syntes var frustrerande.

– Det løyste seg då ein ung person sa til meg: «Du Lotte, det handlar om hjartelag».

Børre og Lotte planlegger samlingane, dei taler og leier, men uttrykket på møta er det ungdommane som får bestemme.

I mellomtida øver Lotte seg på å bruke den populære bildedelingstenesta snapchat.

Samarbeid

Dersom dei skal gi råd til andre om å plante kyrkjer, vil dei gjerne seie at alle kyrkjer bør plante ei ny kyrkje.

– Då må ein ha samarbeidspartnarar, ein må knytte seg til folk i eit team og få hjelp utanfrå, seier Lotte.

Sjølve har dei fått mykje inspirasjon frå SALT Bergen.

– Og så kan det verke som det vi trur kan diskvalifisere oss frå slikt arbeid er nettopp det som kvalifiserer oss, at vi er som ein skatt i leirkar. Det handlar ikkje om å vere perfekt, men om å vere autentisk. Det kan folk relatere til, seier Børre.

Vil lære eritreisk for å snakke med bestefar

Oppmuntring på livets trosreiser

– Musikken min ble født på et asylmottak

Tro bak murene

Lidenskap og hengivelse