VANDRANDE: Når det gjeld livssyn og ideologi, har Kaj Skagen (biletet) altså vore ei vandrande sjel, og i opposisjon til det meste, skriv Johannes Kleppa.
Bjørn Olav Hammerstad
Kaj Skagen – ein sjølvstendig mann
Det starte med eit svært sterkt kristent engasjement i ungdommen, men det varte berre ein kort periode. Det er både medrivande og sårt å lesa det han her skriv.
Inn att på banen
Skagen opparbeidde seg ein høg status som skjønnlitterær forfattar, men etter boka «Bazarovs barn» i 1983 kom han på den litterære sidelina. Her tok han nemleg oppgjer med dei fleste som gjaldt for noko i den norske samtidslitteraturen, særleg dei på den politiske venstresida – og det var der dei fleste forfattarane var. Etter kvart har han arbeidd seg inn att på banen, med sin alternative stemme. Med sine store kunnskapar og med sin konsekvens i tenkinga kan han ikkje berre avvisast.
Han har skrive fleire bøker etter 1983. I 2015 kom ein stor biografi om Rudolf Steiner, og i fjor kom «Norge, vårt Norge. Et lands biografi». Dette er ei form for noregshistorie der han vil ha fram kva åndsverdiar som har prega utvikling av landet vårt, og ikkje berre sjå utviklinga frå ei sekulær og materialistisk side. Då vert kristendommen viktig, men også ulike åndsvitskapar, ikkje minst antroposofien.
