MESSEFEIRING: Ottar Myrseth er i dag biskop i Den nordisk-katolske kyrkja. I bakgrunnen diakon Håkon Johannes Andersen og den engelske presten Calvin Robinson.
Odd Mehus
«Å ikkje bli bitter, ikkje la seg forsure av motgangen. Det er det eg har brukt mest tid og sjelesorg på»
For 25 år sidan vinka Ottar Myrseth farvel til Den norske kyrkja. Men oppbrotet blei ikkje heilt som han hadde tenkt.
Klokka er blitt fem over elleve når ein biskop, ein prest og ein diakon kjem fram midtgangen, bøyer seg mot alteret og tek oppstilling framfor kyrkjelyden. Det er pasjonssøndag, og eit 20-tals sjeler finn saman i eit kapell frå mellomkrigstida.
Vi skriv 2024, men gjer først eit byks tilbake til 90-talet:
Det er eit tiår med uro i Den norske kyrkja. Prestar og lekfolk – kall dei gjerne konservative eller gamaltruande – prøver å finne saman i felles forståing av vegen vidare. Dei har ulike syn på kva ei kyrkje er, men deler interesser på eit viktig punkt:
