Då kreftsjuke Jan trudde håpet var ute, byrja han å be for første gong sidan barndommen

Det nye livet til tomatbonden Jan Wiig startar då han får påvist kreft med spreiing i januar 2019.

Tarmkreften har spreidd seg til lymfene og lever.

Cellegifta verkar dårleg.

Helsepersonell har ringt barna til Wiig og bede dei om å kome.

Men Jan klamrar seg til livet og overlever natta. Han får kome heim ein kort tur, før han blir veldig dårleg igjen.

Håpet er i ferd med å forsvinne.

Maleri minna han om å be

Når Dagen besøker Wiig heime på garden på Wiig er han omgitt av maleri, skipsklokker, kompass og kart – alt saman knytt til skipsfart og havet.

Ei skipsklokke har blitt vinduspynt, styrehuset i fraktebåten Sigma har blitt hagestove, og på verandaen har ei seilmast blitt sittebenk.

70-åringen frå Jæren samlar på minner frå livet på sjøen.

Ofte tenkjer han på historien til alle gjenstandane han omgir seg med, – som maleriet av DS Colibri, som forsvann sporlaust på reise frå Stavanger til Island i 1902.

Eitt år etter forliset dukka det opp ein flaskepost utanfor Senja med følgjande tekst: «Vaar skjebne er endt. Hele styreoverbygningen er knust av et bråd. Ingen redning. Gud hjelpe oss. Hils alle. Vi har bedt til Gud. Damp Colibri, Henrik Worse, kaptein».

Då Wiig kjempa mot døden den vinternatta i 2019 var det dette bildet han kom til å kvila augene på.

– Eg kikka på Colibri og tenkte «Nå sender eg ein flaskepost til himmelen», fortel Wiig.

– Alt snudde

Det var første gong den då 65 år gamle mannen ba til Gud sidan mora ba kveldsbøn med han på sengekanten.

– Då snudde alt, fortel Wiig.

– Eg fekk ein indre varme, gjekk og la meg og sovna med ein gong. Etter det har det vore bare fryd og gammen.

– Du fekk optimismen tilbake?

– Enormt, fastslår Wiig med ettertrykk.

– Eg fekk jo hjelp av Gud. Det er ikkje tvil om det.

– Kva er det som gjer at du er så sikker på det?

– Eg var jo hundre prosent sikker, fordi det snudde jo, så nokon må ha hjelpt meg.

Cellegifta byrja å verke og kreften på lymfene forsvann.

Reiser rundt med vitnesbyrd

Dei siste åra har Wiig reist rundt på bedehus og i kyrkjer over heile Rogaland og delt trushistoria si.

Han hentar fram ei andaktsbok han fekk på skuleskipet Gann i 1969.

– Denne har eg alltid med meg når eg reiser rundt og fortel vitnesbyrdet mitt.

Han opnar første side og les:

«Hilser fra Skoleskipet Gann kvinneforening med Matteus 7.24: Kristus er en grunnvoll som er sikker».

– Det stemmer, og det veit eg, for det har eg erfart sjølv, fastslår Jan.

Brenn for kristent ungdomsarbeid

Etter flaskeposten til himmelen byrja eit nytt liv for tomatbonden på Jæren.

Han slutta å røyke og drikke i helgene, for å ta vare på helsa, og han byrja å reise rundt og dele vitnesbyrdet i kyrkjer og bedehus.

I fjor haust blei han vald inn som medlem i Orre sokneråd.

– Det er veldig interessant for du blir kjent med folk som vil kvarandre vel. Det er ikkje noko bråk og baksnakking, seier han.

Hjartesaka hans er kristent ungdomsarbeid, noko han sjølv aldri var ein del av i oppveksten, men som han er overtydd over at har stor betydning for eit lokalsamfunn.

Ikkje redd for å døy lenger

17. september i år kom meldinga Jan Wiig venta på.

Legen som opererte han sende SMS om at det var ingen teikn til kreft i CT-undersøkjinga.

Jan Wiig har ikkje slutta å kjempa mot døden. Men han er ikkje redd for å døy lenger.

– Det å vera kristen er jo fantastisk for du har ei forsirking som er gratis. Du treng ikkje betale noko, og du veit at du kjem til himmelen. Er det ikkje utruleg, seier Wiig.

Om kvelden finn han roen med å lytte til Curt og Rolands «Jag har hört om en stad».

Og så, før han sovnar ber han den same kveldsbøna mora bedde med han på sengekanten då han var ein liten gut:

«Nå lukker seg mitt øye, Gud Fader i det høye

i varetekt meg ta

fra synd, fra sorg, fra fare

Guds engler meg bevare

som ledet har min fot idag».