Ein salme for journalistar som har skrive for mykje om krig

Journalistar kjem tett på vondskapen i verda. Nokre gonger kan det bli for mykje. Det hender eg seier til Jesus at no må han snart kome igjen.

Eg tenkte det då eg gjekk rundt i ruinane i Homs i 2017. Det som ein gong hadde vore heimar, var berre gapande hol og forvridd betong.

Eg tenkte det då eg nyleg var i Irak og såg leirane der jesidiflyktningar framleis bur. Åtte år etter at IS drap, valdtok, kidnappa og jaga dei på flukt, er dei framleis heimlause.

Eg tenkte det den morgonen eg vakna til nyheita om at Russland hadde gått til åtak på Ukraina. Og seinare då eg høyrde om dei massive øydeleggingane i Sievjerodonetsk og andre byar eg før ikkje visste eksisterte, men som eg no knyter til bilete av liding og død.

Eg tenkte at det er for mykje krig og liding i verda. Det er meir enn vi kan takle.

Som journalistar skal vi rapportere fakta og intervjue ofra. Vi skal skildre kjensler, men sjølve vere objektive og halde profesjonell avstand til det heile.

Men nokre gonger er det aldeles umogleg å vere objektiv og profesjonell. Det var altfor fælt, det eg såg og høyrde. Eg hadde berre lyst til å gråte.

Det var difor denne salmen traff meg midt i hjarta. For når «verdi fer i ville», som det står i første verset, er det til sist berre éin stad å vende seg.

Det desse tre korte versa uttrykkjer, er mi bøn:

1. Kom, Jesus, lys din fred på jord,

for verdi fer i ville,

og bror seg reiser opp mot bror,

og striden herjar ille!

2. Kom, Jesus, til di kyrkje ned,

så me kan vegen kjenna

til landero og folkefred,

og broderstriden enda!

3. Kom, Jesus, lys din fred på jord,

så hatet bort må brenna!

Og tal som før ditt skaparord,

så rettferds dag må renna!

Det er ein salme som uttrykkjer både fortviling og håp. Vi treng Jesus som kyrkje, for å finne vegen. Og vi treng han som menneske for å overvinne hatet. Så er håpet og trøysta at Gud som ein gong skapte, skal skape ein ny himmel og ei ny jord, og at rettferds dag må renne.

Salmen vart skriven av læraren, presten og salmediktaren Ivar Birkeland Aartun i 1917. Han skreiv teksten, ifølgje Salmebloggen, som ein fredssalme under første verdskrig, men dei korte linjene er så tidlause og allmenne at dei kan syngjast til alle tider, så lenge det finst krigar.

Salmen er å finne i 1985-utgåva av Norsk Salmebok, men fekk ikkje plass i den siste utgåva frå 2013.

Ein vakker versjon av salmen er å finne på plata «Til alle tider» med Ingebjørg Bratland og Espen Lindh.