Han som dreg båten i land

Kassettane snurra medan hjula rulla. Ein av gjengangarane som strøymde ut av høgtalarane på bilane familien hadde då eg vaks opp, var Randulf Saunes. Store deler av livet var songaren frå Ulsteinvik knytt til Misjonssambandet.

Sjølv om han var ein tydeleg representant for den lågkyrkjelege vekkingstradisjonen, skilde Saunes seg ut som ein klassisk skulert songar. Den klare tenoren med fin vibrato hadde tonefølgje av smakfullt klaver. Det var ikkje akkurat barne- eller ungdomsmusikk, men eg fekk sansen for Saunes.

Særleg likte eg «Han tek ikkje glansen av livet». Denne teksten av Trygve Bjerkreim har ein tone i dur og ein i moll. Saunes brukte den i moll, og seinare har eg alltid likt denne best. Med ei spissformulering er det blitt sagt at kristne syng klagesongar i dur og lovsongar i moll.

Eller som den danske biskopen og salmediktaren Tomas Kingo formulerte det: «Sorgen og gleden de vandrer til hope». Kingo minner om at alt på jorda er omskifteleg og forgjengeleg. Det kristne håpet er ikkje knytt til at «alt blir bra» på denne sida av døden, men på den andre sida. Samstundes er ikkje livet på jorda berre ein jammerdal. Det kan også vere mykje lys og mange gleder. Dette er berre så skjørt.

Denne spenninga set Bjerkrheim inn i ei ramme som er særleg gjenkjenneleg for ein sunnmøring, tett på både hav og fjell. Hjelp i bratte bakkar, støtte på smale vegar, signing på sollyse sletter og det å få båten dregen i land etter ei turbulent ferd og livstrugande ferd over fjorden, er gjenkjennelege og sterke bilete. Når eg leitar på mitt mentale mørkeloft, finn eg framleis nokre av motiva eg måla i fantasien då eg høyrde denne songen i baksetet. Særleg gjeld det den lyse himmelske stranda som robåten skal skrape opp på etter ein mørk slutt på reisa.

Med åra kjenner seg stadig fleire som har levd både av og på havet, men som i overført tyding har lagt frå land for siste gong. Å kjenne til songar som set ord på det kristne håpet med metaforar frå eit kjent miljø, fører det kristne vitnemålet til slike menneske ekstra nært. Trua er ikkje berre knytt til det som kan formulerast i dogme og læresetningar, sjølv om slike er nødvendige. Ho vert knytt til ein kvardag og eit miljø der nokon høyrde heime medan dei var på jorda.

Formuleringa «Jesus dreg båten i land» fekk Bjerkrheim høyre ei mor seie til den sjuke dotter si på dødsleiet, ifølgje salmebloggen.no. Og det var denne dottera som brukte formuleringa «Jesus tek ikkje glansen av livet» då Bjerkrheim tidlegare hadde vorte kjend med henne på Fjellhaug skoler i Oslo.

1. Han tek ikkje glansen av livet,

den Frelsar som kallar på deg.

Fyrst då kan for alvor du leva

når han får deg fylgja på veg.

2. Du høyrer dei dårande røyster

som lovar deg gullglim og glans,

men ingen legg lys over vegen

som Jesus og kjærleiken hans.

3. Han hjelper i brattaste bakkar

og stør deg når vegen vert smal.

Han signar dei sollyse sletter,

og lyser i dødsskuggens dal.

4. Han fører deg frelst over fjorden,

heilt fram til den himmelske strand.

Når døden sin brotsjø du møter,

vil Jesus dra båten i land.

5. Han tek ikkje glansen av livet,

han gyller din morgen og kveld

og opnar ei dør til dei salar

der æveleg høgtid du held.