Håpet om himmelen

Ein av salmane som minner oss om det kristne håpet er «Eg veit i himmerik ei borg». Salmen er opprinneleg tysk og blei omsett til norsk av biskop Bernt Støylen i 1905.

Dei to første versa går slik:

Eg veit i himmerik ei borg,

ho skin som soli klåre,

der er kje synder eller sorg,

der er kje gråt og tåre.

Der inne bur Guds eigen Son

i herlegdom og æra,

han er mi trøyst og trygge von,

hjå honom eg skal vera.

Den tyske teologen Jürgen Moltmann blir gjerne omtalt som håpets teolog. I alt han har skrive er det ein raud tråd av håp. Han skal ha uttalt at kristne snakkar altfor lite om himmelen.

Moltmann knyter håpet til trua på Guds rike. Det kristne håpet byrjar i den tome grava og strekkjer seg heilt inn i himmelen og håpet om ei nyskapt jord og ein nyskapt himmel ein dag.

Eg er ein fattig ferdamann

må mine vegar fara

herfrå og til mitt fedreland,

Gud, meg på vegen vara!

Nokre gonger kan vi høyre i kristen forkynning at vi alle, djupast sett, er flyktningar i verden. Vi er framande, sårbare og undervegs.

Eit liknande bilete er mennesket som ein pilegrim på jorda og livet som ei pilegrimsferd – eller at mennesket er ein ferdamann, slik salmediktaren skriv. Bak desse bileta ligg trua på at det endelege målet for oss menneske er himmelen og det evige livet.

At Gud ikkje let oss vandre åleine på denne ferda, ser vi i dei neste versa. Han trer inn til oss. Han gir mot og trøyst, og han har gitt oss ordet og sakramenta.

Eg med mitt blod deg dyrt har løyst,

eg inn til deg vil treda,

og gjeva hjarta mod og trøyst

og venda sorg til glede.

Er du meg tru og bruka vil

Guds ord og sakramente,

di synd er gløymd, di sorg vert still,

di heimferd glad du vente!

Salmediktaren peikar også på kva som verkeleg har verdi i livet. I oss sjølve er vi fattige, men i Kristus har vi alt. Han er ein ven som aldri sviktar.

Håpet ligg både i oppstoda og i korset. I den sigrande Gud og i Gud som lid med oss, seier Moltmann. Håpet byggjer på at det ventar en himmel der framme, men også på at Gud er her hos oss no.

Når verdi all som drivesand

med gull og gleda viker,

då stend eg ved di høgre hand,

ein ven som aldri sviker.

Eg fattig hit til verdi kom

og rann av ringe røter,

fer herifrå med handi tom,

og dødens vald meg møter.

Men visst eg veit, ein morgon renn

då dødens natt skal enda.

Min lekam opp or gravi stend

og evig fryd får kjenna.

Så hjelp oss du, vår Herre Krist,

ditt blod for oss har runne:

Din beiske død har sant og visst

oss himmelriket vunne.

Et kristent menneske kan bli jaga på flukt og miste eigedom og menneske ein er glad i, men heilt forlatt er ein aldri. «For eg er viss på at verken død eller liv, verken englar eller krefter, verken det som no er eller det som koma skal, eller noka makt, verken det som er i det høge eller i det djupe, eller nokon annan skapning, skal kunna skilja oss frå Guds kjærleik i Kristus Jesus, vår Herre.», leser vi i Romerbrevet 8,37-39.

Dermed er det all grunn til å takke, slik salmediktaren gjer i siste verset:

Me takkar deg til evig tid,

Gud Fader, alle saman,

for du er oss så mild og blid

i Jesus Kristus! Amen

Salmeteksten er henta frå Norsk Salmebok.