Her må ateistar ha det litt vanskeleg

Den første søndagen i september hadde eg ein intervjuavtale med ein av pastorane i The Brooklyn Tabernacle i New York. Det var før den første av dei to tidlege gudstenestene i kyrkjelyden. Den startar kl. 09.00. Eg måtte tidleg opp for å kome meg under elva med t-banen frå Manhattan i tide.

Trongt ved podiet

Tidleg ute bør ein uansett vere dersom ein skal få god plass i det gamle teateret der kyrkjelyden held til. Jim Cymbala (80) har vore hovudpastor heilt sidan 1971 og er framleis prega av evangelisk glød. Talen tok utgangspunkt i historia om Josef i Det gamle testamentet og vart avslutta med innbyding til omvending og forbøn. Med plass på første rad kunne eg konstatere at det vart trongt framme ved podiet.

Rett etter dødsfall

På reisa gjennom historia til kyrkjelyden har også kona Carol Cymbala hatt ei sentral rolle. Ho har leia arbeidet med The Brooklyn Tabernacle Choir. Denne søndagen kom koret både med glede og med sorg:

Ei ny plate var på veg - men den mangeårige solisten Cynthia Greene var død den same veka. Ein av solistane på den nye plata var broren hennar, Alvin Slaughter.

Glede og livslyst

Som musikkentusiast og hobbygitarist set eg pris på mange typar musikk, også i kristen variant: Frå Bach og salmar til pop og jazz. Svart gospel er ikkje det eg høyrer mest på heime, men dei gongane eg har fått oppleve det i levande live, er det lite som overgår dette.

Koret i The Brooklyn Tabernacle er rett nok etnisk mangfaldig, men mykje av musikken er prega av afroamerikansk gospel. Då Alvin Slaughter kom sprettande opp på scenen, kunne det knapt vere mogleg å gå glipp av gleda og livslysta han utstrålte. Stemmeprakta var så malmfull som ho berre kan vere hos ein godt vaksen afroamerikansk gospelsongar.

Kamp med tårene

«When the bottom falls out, even then I will praise Him. When I can´t figure it out. Even then I will praise Him. I know God is working for my good». (Sjølv når botnen fell ut, til og med då vil eg prise han. Når eg ikkje finn ut av ting, sjølv då vil eg prise han. Eg veit at Gud arbeider for mitt beste).

Begeistringa verka ikkje lettvint. Korleis kunne ho vere det? Her var det glede i sorga, her var det håp i møte med dødren. Her måtte ein ateist ha det litt vanskeleg, tenkjer eg. For meg var det uråd å stoppe føtene frå å trampe takten. Samstundes var det vanskeleg å halde tårene tilbake. Det er det framleis, når eg tenkjer på den føremiddagen i The Brooklyn Tabernacle.