Kari Fure: Far min lengta heim til jul. Redninga kom frå indremisjonen

Dette er historia om då far min var 17 år og ikkje trudde han kom seg heim til jul, og om julesalmen han fekk vere med å synge då han rakk heim likevel.

Nokre har kanskje høyrt historia før, men det gjer ikkje noko. I jula kan historier forteljast om att.

Hausten 1955 er far min diskenspringar i butikken til broren Julius på Leikong på Stad. Julaftan morgon gir han opp å kome seg heim til jul. Alle vegar er gjensnødde. Einaste måten han kan kome seg til Ytre-Fure på er å gå heile den lange vegen til fots. Han blir råda til å halde seg i ro.

Redninga kjem frå indremisjonen. Storesøstra Margit, som er forkynnar i Vestlandske indremisjonsforbund, har kome til Leikong seint veslejulafta. No openberrar ho seg i butikkdøra, trampar av seg snøen og stig inn på golvet. Med ein autoritet som følgjer naturleg av å vere indremisjonspredikant, gir ho beskjed om at ungdommen må reise med det same. Det har kome telefon om at det ligg ein båt på Drage, som kan ta dei med til grenda Indre-Fure.

Så legg dei til fjells, forkynnaren og tenåringsbroren. Dei baksar seg oppover mot Dragseidet. Forbi krossen som er reist der Olav Trygvasson i år 997 kristna fire fylke, vassar dei i snø som rekk dei over knea.

Margit går i jamn fart, framoverlent, ustoppeleg. Legg seg på vinden, som har auka i styrke og bles tvers gjennom bukser og stillongs. Langt om lenge er dei framme på Drage og ser at båten ligg ved moloen enno.

Dagslyset er i ferd med å svinne, då dei nærmar seg Indre-Fure med båten. Eit blåleg skjær har lagt seg over snøfonnene som var så drivande kvite tidlegare på dagen. Margit og far min hoppar i land og takkar for skyssen. Dei kastar lange, lengtande blikk inn på juletrea som står pynta i stovene dei går forbi. Sjølve har dei enno tre kilometer att å vasse i snø før dei er heime.

Dei kjempar seg vidare utover hamrane. Nordavinden uler, og havbårene spelar sin eigen, kalde julemusikk. Det er sleipt og glatt og farleg å stige feil, men lysa frå kjøkkenvindauga på Ytre-Fure gir krefter til å halde fram.

Far min skal aldri gløyme kor godt det var å nå fram og kunne trampe av seg snøen på trappa denne kvelden. Kor varmen slo imot han då han trøytt og kald steig inn i gangen heime. Kor høgtideleg det var då far hans kom ut, tok han i handa og ønskte velsigna jul. Han hugsar gleda i auga til mor si, der ho stod over grytene på kjøkkenet og det begeistra ropet frå yngstebroren inne i stova.

Han åt seg god og mett, høyrde far sin lese juleevangeliet og song med i «Mitt hjerte alltid vankar». Så duppar han av. Men songen tok han med seg då han flytte frå Fure og etter kvart vart vaksen og far sjølv. I alle juler i oppveksten min, var det denne salmen vi song på julafta.

Far min lengta heim den jula i 1955, og han kom fram til slutt. «Mitt hjerte alltid vanker», skriven av Hans Adolph Brorson i 1732, handlar om ein endå djupare heimlengt. Lengten heim til Jesus. «Der er min lengsel hjemme, der har min tro sin skatt».

Velsigna julehøgtid!

1. Mitt hjerte alltid vanker

i Jesu føderom,

der samles mine tanker

som i sin hovedsum.

Der er min lengsel hjemme,

der har min tro sin skatt;

Jeg kan deg aldri glemme,

velsignet julenatt!

2. Den mørke stall skal være

mitt hjertes frydeslott,

der kan jeg daglig lære

å glemme verdens spott.

Der kan med takk jeg finne

hvori min ros består,

når Jesu krybbes minne

meg rett til hjerte går.

6. En spurv har dog sitt rede

og sikre hvilebo,

en svale må ei bede

om nattely og ro,

en løve vet sin hule

hvor den kan hvile få –

skal da min Gud sig skjule

i andres stall og strå?

7. Akk, kom, jeg opp vil lukke

mitt hjerte og mitt sinn

og full av lengsel sukke:

Kom, Jesus, dog herinn!

Det er ei fremmed bolig,

du har den selv jo kjøpt,

så skal du blive trolig

her i mitt hjerte svøpt.

8. Jeg gjerne palmegrene

vil om din krybbe strø,

for deg, for deg alene

jeg leve vil og dø.

Kom, la min sjel dog finne

sin rette gledes stund,

at du er født herinne

i hjertets dype grunn!