Målet ingen har lyst til å nå

Bollar med krem og syltetøy er det første mange moderne nordmenn assosierer med ordet fastelavn. Med åra har fleire også forbunde starten på fastetida med karneval. Den mest fargesprakande utgåva eksploderer i Brasil, men påskot til fest og feiring har lett for å spreie seg.

Det er tyngre å oppretthalde eller eksportere ein skikk som handlar om sjølvprøving, forsaking og omvending. Men både fastelavnsbollane og karnevalet er frå gammalt ei markering av at den kristne kyrkja går inn i ei førebuing til å minnast Jesu liding og død.

Dei kulturelt interesserte kan vite at blåmåndag og feitetysdag er dei neste dagane på kalendaren. Og oskeonsdag er vi vane med å sjå bilete av Joe Biden og andre kjende katolikkar med oskekross i panna.

Men då er gjerne tida ute av tanken for dei fleste, kanskje berre avbrote av konfirmantar som knakkar på døra med bøsser for å samle inn pengar til fasteaksjonen til Kirkens Nødhjelp.

«Sjå, vi dreg opp til Jerusalem, og alt som profetane har skrive om Menneskesonen, skal oppfyllast», seier Jesus til læresveinane i evangelieteksten for komande søndag.

Han har teke dei til sides og innstiller dei på kva som ventar av hån og mishandling i Jerusalem. Det skal føre til døden, men han skal stå opp att den tredje dagen. Han skal gjevast over til heidningane og bli spotta og mishandla og spytta på, og dei skal piska han og slå han i hel. Og tredje dagen skal han stå opp att.

«Men dei skjøna ikkje noko av dette. Det var løynt for dei, og dei forstod ikkje det han sa», skriv Lukas.

Hendingane i Jerusalem er brennpunktet hos alle dei fire evangelistane i Det nye testamentet. Markus skriv kortast og ifølgje forskarane først. Framstillinga hans er blitt karakterisert som ei lidingshistorie med eit forord. Alt peikar fram mot Jerusalem. Men gjennomgåande strevar læresveinane med å godta kva veg Jesus seier at han må gå. Slik har det halde fram. Menneske vil helst ha fest, feiring og fridom - heilt fram til siger. Men Jesus firer ikkje: Vegen til siger går gjennom forsaking, liding og tilsynelatande nederlag.

For ein del år sidan gav koret Skruk (Sunnmøre kristelege ungdomskor) ut påskeplata «En for alle». Inga anna innspeling eg har kome over, opnar på same måten rikdommen i påskebodskapen. Det gjeld både kampen og sigeren.

Kontrasten mellom lyset og mørket kjem fram på fleire vis når ein lyttar seg gjennom songane. Men eg synest det ikkje minst er tydeleg på salmen som har tittel frå søndagens evangelietekst: «Se, vi går opp til Jerusalem».

Mannsrøystene startar åleine på det første verset. Når kvinnerøystene kjem på det andre verset, dvelar mennene i bakgrunnen ved «Jerusalem» på ein måte som balanserer hårfint mellom harmoni og disharmoni.

Det siste verset løftar koret ein heilt kvart (frå F moll til Bb moll), med kvinne- og mannsrøyster i full harmoni. På slutten dvelar koret ved ordet «nåde» og endar opp i ein Bb dur - altså ein musikalsk vri frå sorg til glede.

Framleis er det uforståeleg for mennesket, men i eit kristent perspektiv er det umisteleg.

1.Se, vi går opp til Jerusalem

i hellige fastetider

og se hvordan Jesus,

Guds egen Sønn,

istedet for syndere lider.

2. Se, vi går opp til Jerusalem

Hvem deler vår Herres smerte?

Hvem våker med Jesus

i verdens natt

og bærer hans sorg i sitt hjerte?

3. Se, vi går opp til Jerusalem

til Frelserens kors og pine,

til Lammet som ofres

for verdens skyld,

for syndene dine og mine.

4. Se, vi går opp til Jerusalem

til byen med glans og ære,

for Frelseren sa oss

at der han er

skal vi ved hans nåde få være.