Pastorens første spørsmål til frivillige: Kva gåver har du?

Pastoren i Misjonssalen i Ålesund går denne hausten i gang med eit mastergradsarbeid om motivasjon av frivillige. Det synest han passar bra når 2022 er «Frivillighetens år».

– Tilsette i forsamlingar og kyrkjelydar er langt på veg leiarar for frivillige, seier Bakke.

Han påpeikar at det i fleire organisasjonar og trussamfunn har vore ei utvikling frå nesten utelukkande frivillig innsats til at ein har fått fleire tilsette.

– Det har skapt ei større forventning om profesjonalisering også av det frivillige arbeidet, seier han.

Han konstaterer at det er vanleg å forvente liknande system og organisering som medlemene kjenner frå arbeidslivet.

Breiare spekter

Samstundes minner Bakke om idealet i lågkyrkjeleg kristendom: Arbeidet skal vere basert på nådegåvene som Bibelen fortel at dei truande har fått.

– Nådegåvene som er blitt mest synlege og brukte, har først og fremst vore hos menneske som har hatt bra med frimot og sjølvtillit. Typisk kan det vere snakk om forkynnande nådegåver, seier pastoren.

Kombinasjonen av auka forventningar til organisering og eit for svakt medvit om mangfaldet av nådegåver gjer at han trur mange kristne ikkje oppdagar kva dei er utrusta og kalla til.

Berekraftig engasjement

I det erfaringsbaserte masterarbeidet sitt ved NTNU skal han intervjue eit knippe informantar i eiga forsamling om korleis dei forstår rolla si som frivillige.

– Dersom menneske heile tida vert møtte med ei liste over ting som vi har behov for nå, vert dei fort drivne av ein type plikt, seier pastoren i den største forsamlinga til Misjonssambandet i Møre og Romsdal.

– Dersom vi først spør: Kva gåver trur du at du har, kan vi få folk inn på ein plass der dei passar. Då er motivasjonen større.

Startar i motsett ende

Derfor tilstrebar Bakke å få ein prat med frivillige, gjerne på kafé, før dei går inn i nye oppgåver.

– Kva er siktemålet med det?

– Det er å finne noko dei kan trivast med og vere interesserte i, meir enn at vi skal fylle nokre oppgåver, seier han.

Han understrekar at det finst visse funksjonar som ein uansett må fylle av formelle og praktiske omsyn. Men han trur det er lett å starte i feil ende fordi ein startar med behova og ikkje menneska.

– Dersom menneske får brukt gåvene sine, trur eg det også er positivt for gudsforholdet deira.

Nervøse sambandittar

– Kva gåver er det du oppdagar når du går i slik dialog med menneske?

– I vår tradisjon er det visse gåver som ikkje er så framtredande eller kan ha andre namn. Eit døme er profetiske gåver, seier han.

Med eit smil legg han til at «ein stødig sambanditt kan bli litt nervøs» av slike uttrykk.

– Men somme kan ha spesielle gåver til å bruke tid med Guds ord, stikke av eit par dagar for å lese, og så oppmuntre folk i etterkant. Andre kan ha gåver til forbøn, til dømes å be for sjuke.

Møter uvisse

I arbeidet med dette har han hatt nytte av materialet «Som hånd i hanske» frå den amerikanske kyrkjelyden Willow Creek.

– Der tek ein også føre seg at somme menneske er personorienterte medan andre er oppgåveorienterte. Då forstår ein kvifor somme likar å organisere aktivitetar medan andre likar å vere saman med andre menneske. Berre slike ting kan vere ei aha-oppdaging, seier Bakke.

– Møter du mange som er usikre på gåvene sine?

– Ja, somme spør: Har Gud gitt meg gåver? Eg veit ikkje. Men Bibelen seier tydeleg at vi skal tene kvarandre i kyrkjelyden. Alle kristne har fått noko dei kan bruke i fellesskapet.

Til intern bruk

Etter kvart er Bakke blitt meir merksam på at Bibelen legg vekt på gåver til bruk internt.

– Vi er veldig opptekne av korleis vi skal nå ut til nye, men det er overraskande kor mykje Bibelen talar om at vi skal tene fellesskapet. Korleis fellesskapet fungerer kan gjere det interessant for menneske utanfor. Derfor trur eg vi skal ha stort frimot til å bruke tid på kvarandre.

Avgjerande smågrupper

– Kva er typiske behov i forsamlinga er det som ikkje blitt møtt?

– Det er eit problem for oss at vi er så travle, og dermed er det få som har kapasitet til verkeleg å bidra i andre sitt liv, seier Bakke.

Han meiner derfor at smågruppene vert svært viktige fordi det er der medlemene kjem tett på livet til kvarandre.

Tett på sine eigne

I utgangspunktet tenkte Bakke at det ville vere for «tett på» å skrive om medlemer i si eiga forsamling, men rettleiaren ved NTNU meiner dette tvert om er ein fordel ved ein erfaringsbasert master.

– Kva håper du å få ut av arbeidet?

– Målet er å hjelpe både oss sjølve og andre til å ha forsamlingar der folk får bløme i si utrusting. Misjonssambandet ønskjer å vere ein nådegåvebasert organisasjon, og då må vi vise at det er dette vi vil vere.