Pinse – ein plass for turistar med gnagsår

Hugsar du sist du traska gatelangs i ein oksygenfattig by med litt for tette sko? Eller besøkte ein park, men fann ut at alt du hadde planlagt å sjå, var litt lenger frå kvarandre enn det verka på kartet du plukka opp i inngangspartiet?

Alt byrja lett-på-tå. Som ein irriterande hund trippa du logrande opplagd frå side til side. Varmgang i skritteljaren. Blikket høgt og lågt. Alt handla om å snusa inn denne parken.

Eller, ta gleda over bygatene. Smørblide nikk til Per og Pål, og alle med eit visst interessant, lokalt preg. Sjølv ei punktert postkortsjappe gav akutt lyst til å påkalla resten av reisefølgjet med muntre utrop.

Men umerkjerleg glir det hunde-aktivt utforskande over i noko anna. No handlar alt om ikkje å subba bortover. Berre det faktum at du tenkjer på korleis du går, røper det meste.

Først merka du ikkje noko til kroppens krav. Gradvis tikkar det inn meldingar frå ulike fysiske utpostar. Ikkje rart dei på fagspråk vert kalla ekstremitetar.

At du manglar eit hovudplagg, er smertefullt klart. Sola gir topplokket ein vedvarande, nådelaus omgang i grillen. Den teite turistsekken gneg på eit punkt handa di ikkje når.

Skoa, som først verka velvalde, parlamenterer no med undersåttane i ein tone skarp nok for det britiske underhuset. Du skulle ha sett deg ned, men det verkar så fullt overalt, og i tillegg …

I tillegg skulle du aller helst ha funne den ideelle staden. Ein plass som ikkje er for dyr, som har noko for ein kvar smak, som er litt spesiell, men samstundes har det folkelege og spennande preget Det bør trass alt vera noko å skriva heim om.

Taus og tafatt erkjenner du at sist måltid no er eit såpass fjernt minne at det kan gå både på venskap og ekteskap laus å opna munnen.

Nett då opnar noko anna seg i staden. Den smale vegen munnar ut i ein open plass, der eit plaskande og perlande springvatn nett driv og utnemner seg sjølv til punktum for ørkenvandringa.

Berre lyden slepper liksom eit svalt slør utover heile plassen. Dei skinande vassperlene i motlyset endrar stemninga momentant. Heilt utan at ein einaste drope har nådd kroppen, langt mindre har komme over leppene.

Vatn pumpar opp frå eit slags kjempebadekar i lys marmor. Her skvulpar det over nok til at småplanter frodig og freidig har funne vegen opp frå underlaget i ein viss radius. Eit hint om ein gammal hage i eit omland tørt som ein teoritime.

Dei kneisande strålane er som lada med sollys. På veg ned låner dei eit mildt grønskjær, før dei knuser ned att i karet.

Forbløffinga vert snart rista av. Snart er du tilbake i rolla som logrande labrador. Ikkje at du hiv deg rett uti, men du skundar deg i det minste borttil.

Du stikk sveitte hender fram som tomme skåler.

Helig ande, du är här. Likt et vårregn som vatnar min själ, dukkar opp frå ein svensk song, mens vatnet liksom sukkar gjennom fontenesystemet med ekko frå eldgamle ord:

«På same måten kjem Anden oss til hjelp i vår maktesløyse. For vi veit ikkje kva vi skal be om for å be rett, men Anden sjølv går i forbøn for oss med sukk utan ord».

Pinse er høgtida vi gir minst merksemd. Vi har våre grunnar. Heilaganden løyser seg liksom opp i den blå mailufta. Symbolet, den kvite dua, er konkret nok. Men stort sett lettar fuglar før vi får fanga deira sky blikk.

Og kva med oss? Står vi att i livsmellomromma lenge nok til å kjenna luftstraumane endra seg rundt dei milde vengjeslaga? Slikt krev både øving og vilje. Sjølv om det er nåde.

Men langs tørre langdistansar er ein kvar pilegrim ferdig utan dei opningane som overraskar og forfriskar. Pinse er ikkje for spesielt inviterte og interesserte, men sildrande liv for alle sårføtte på den smale vegen.