Som når eit barn kjem heim om kvelden

Du hugsar kanskje kjensla: Det var vinter. Du hadde vore ute og leika litt for lenge. Væta surkla i skoa. Boblebuksa var tung av snø, og neglebitten brann i fingrane. Det siste vegstykket heim var så tungt å gå, at du hadde mest lyst til å legge deg ned.

Og hadde det ikkje vore for at det var så mørkt, hadde du kanskje teke ein pause for å få att pusten. Men skuggane som liksom levde i skogbrynet, gav deg hjartebank og jaga deg heimover.

Kor godt var det ikkje då, å kome inn i lyset og varmen heime i gangen. Få hjelp til å bli kvitt dei våte kleda og få ei skive med fårepølse og eit glas mjølk, før mor eller far pakka dyna rundt deg og sa god natt.

Du var sliten, men kjende deg samtidig så velsigna trygg og tilfreds. Du var heime.

Heldig er det barnet som blir møtt med omsorg, når det kjem heim etter å ha tumla rundt i snøen. Eller har hatt ein tung dag på skulen. Eller har gjort ting på fest, som ein angra på.

Ein metafor er eit ord eller uttrykk som blir brukt i overført eller biletleg tyding. Ein vellukka metafor skaper nye bilete.

Når den svenske salmediktaren Göte Strandsjö samanliknar det å møte Gud med å kome heim, er det eit svært godt bilete. Den som er oppvaksen i ein god heim, kan plassere eit mylder av minne og assosiasjonar inn i dette biletet når ein syng dei første linjene i den korte salmen:

Som når et barn kommer hjem om kvelden

og møter en vennlig favn,

slik var det for meg å komme til Gud,

jeg kjente at der hørte jeg hjemme.

Ei av dei store forteljingane om å kome heim, finn vi i Bibelen, i likninga om den bortkomne sonen. Søndag er dette preiketekst, ifølgje tekstrekkja til Den norske kyrkja.

Det er ei forteljing om anger, nåde og tilgjeving. Ei forteljing som handlar om å gjere opprør, omvende seg og finne heim.

«Medan han endå var langt borte, fekk faren sjå han, og han fekk inderleg medkjensle med han. Han sprang imot han, kasta seg om halsen på han og kyste han», les vi i Lukas-evangeliet.

Slik faren omfavnar den bortkomne sonen og lagar fest for å feire at han endeleg er komen heim, slik står Gud Fader med utstrekte armar for å ta imot dei som kjem tilbake til han.

«Det var en plass i Guds store rom,

en plass som lenge ventet meg», skriv Göte Strandsjö.

Det er dit mennesket innerst inne lengtar. Til plassen vår hos Gud.

Når det gjeld metaforar, har dei sine begrensningar. Dei kan gi assosiasjonar som forfattaren ikkje reknar med, og slik legge tyding til teksten som ikkje var tilsikta. Ikkje alle heimar er gode. Då fungerer det ikkje like godt å samanlikne det å møte Gud med å kome heim.

Men uansett korleis eins eigen heim var, om ein fekk kjeft når ein kom heim og ikkje ei varm dyne. Om der var bråk og spetakkel og ein kjende seg utanfor, så er det noko heilt anna å kome heim til Gud.

Kyrkjefader Augustin sa det slik:

«Du, Herre, har skapt meg, og hjarta mitt er uroleg til det finn kvile hjå deg».

Vi lengtar heim til han som har skapt oss. Det er der vi høyrer til. Det er der vi finn kvile og alt fell på plass. Det er dette salmediktaren erkjenner i slutten av salmen:

«Og jeg kjente: Her er jeg hjemme,

jeg vil være et barn i Guds hjem.»